NEDEN DİYE SORMADAN ÖNCE
Ne gariptir hayat dedikleri… Sürekli bir kargaşa bir telaş bir yorulma hali. Hep şikayet eder insan ‘neden ben’ der durur daha bir karmaşık hale getirir durumu. Hiç iç muhasebe yapmadan sorgular durur. Bazen bu sorgulama çok ileri boyutlara da varabilir.
İnsanın bir denge hali vardır muhakkak. Bunu altüst eden pek çok faktör mevcut ne yazık ki. Aslında bunlara altüst etme hakkını veren yine kendisidir.merkezini iyi seçmeli insan en mükemmel olanı en kusursuz olanı koymalıdır bu yere. Yanlış ve gereksiz bir merkezi olursa hüsrana uğraması kaçınılmazdır. Yönelmesi gereken tek varlık vardır.
O onu ne üzer ne mahcup eder. Ama insan hep doğruyu ararken yanlışa tutulur. Bazen bilerek bazen bilmeyerek medet umar tutulduğu şeyden. Oysa biraz tefekkür etmek gerekir. Neden ben demek yerine daha iyi ne yaparsam böyle olmazdı demeli şöyle bir gözden geçirmeli kendini.
Gelip geçici şeylere bağlanmak acı ve ızdırap verir. Rabbine yönelirse insan dara düşmez her daim muvaffak olur. Şefkati sonsuz birine sığınmak gibisi yoktur. Bu nazarla bakarsa acısı da hafifler o acının etkileme boyutu da değişir. Yanlış yerlere müracaat etmek çözümsüzlükten başka birşey vermez. Yeri geliyor en yakın dostumuz bile bizi üzüyor ve hayal kırıklığına uğratıyor ya da bir başka sevdiğimiz. Ancak şunu karıştırmamak gerek insan yalnız kalamaz.
Dolayısıyla çevresinde hep birileri olacaktır fakat bunlara yüklenen misyonun belli bir sınırı olmalıdır. Hayatımızda hepsinin bir yeri vardır. İçi içe geçmiş halkalar gibi düşünürsek en merkezi noktaya Allahı koymak gerekir. Ondan sonra gelmelidir anne baba eş arkadaş kardeş, yaradandan ötürü sevmelidir seven kalp. O zaman rahata ve huzura kavuşur, daha bir anlam kazanır her şey…
Tuba YILMAZ
10.06.2012
